Technika Bowena to system leczenia stosowany w celu przywrócenia równowagi wewnętrznej organizmu. Należy ona do technik osteopatycznych. W swojej koncepcji opiera się na fundamentalnych zasadach fizjologii, z których najważniejsza mówi o naturalnych zdolnościach ludzkiego ciała służących do autoregulacji ustroju. Zadaniem techniki Bowena jest przywrócenie swobody ruchu tkanek i płynów ustrojowych poprzez manualne oddziaływanie na tkankę łączną oraz pobudzenie w ten sposób potencjału samoleczniczego organizmu.

Zespół bocznego przyparcia rzepki może być pierwotną i wtórną przyczyną rozwoju dolegliwości w stawie kolanowym bądź (co było tematem poprzedniego artykułu) efektem problemów anatomicznych i funkcjonalnych ogniw stawowych okalających. Cechą wspólną wszystkich tych dolegliwości jest odczuwalny ból w okolicy stawu kolanowego ze szczególnym umiejscowieniem po stronie zewnętrznej rzepki z jej skrajnie bocznym ustawieniem.

Jedną z najczęściej występujących chorób genetycznych u człowieka spowodowanych delecją chromosomów jest zespół Cri du Chat (Cri du Chat syndrom – CdCS). Przyczyną występowania choroby jest aberracja chromosomowa. U 90% pacjentów stwierdza się całkowity lub częściowy ubytek końca albo wewnętrznej części krótkiego ramienia 5. chromosomu, a w 10% przypadków następuje jego przemieszczenie. 5p- to chromosom z grupy B (Bp-). U niektórych pacjentów (10–20%) występuje translokacja chromosomowa albo mozaicyzm. Możliwa jest także inwersja chromosomowa albo chromosom pierścieniowy.

Wady stóp to duży problem zarówno diagnostyczny, jak i terapeutyczny, szczególnie gdy nakładają się z fizjologicznym rozwojem zbliżonym w pewnych okresach do patologicznej formy budowy stopy. Złożoność budowy stóp, tj. duża liczba kości i połączeń stawowych, sugeruje bardzo ważną funkcję stóp. Funkcja ta obejmuje dwa zasadnicze obszary: podporową (jako składowa kończyn dolnych) i amortyzacyjną. Właśnie specyficzna budowa stóp zapewnia łagodne przetoczenie/przeniesienie ciała człowieka nad czworobokiem podparcia, przenosząc środek ciężkości ciała w przód lub w tył podczas chodu czy biegu.

Każda terapia wpływająca na więcej niż jeden wymiar ciała może być określona jako terapia wielowymiarowa. Metoda trójwymiarowa w terapii stóp spełnia te warunki, wpływając na trzy wymiary stopy. Trójwymiarowa manualna terapia wad stóp jest to metoda stworzona przez Barbarę Zukunft-Huber i rozwijana przez nią już od 1992 r. Metoda ta opiera się na fizjologicznym rozwoju aktywności stopy, wykorzystuje wzorce występujące w fizjologicznym rozwoju dziecka oraz skupia się na założeniu, że stopa ma swoją długość, szerokość i wysokość – stąd jej nazwa trójwymiarowa terapia manualna stóp.

Czy uważasz się za zdrową osobę? Zbadaj swój język i przekonaj się sam?

Poziom kontroli proprioceptywnej u pacjentów z zespołem bólowym kręgosłupa może być istotnie niższy w porównaniu do osób zdrowych. Zaburzona kontrola nerwowo-mięśniowa wpływa na redukcję synchronizacji mechanizmów statycznych i dynamicznych. Prowadzi to do dysfunkcji stawów, czego konsekwencją jest ich zwyrodnienie.

Terapia osób chorych na reumatoidalne zapalenie stawów wymaga skojarzenia farmakoterapii i rehabilitacji. Dominującymi objawami zgłaszanymi przez pacjentów są ból, poranna sztywność stawów i osłabienie siły mięśniowej. Specyfika chorób reumatoidalnych wiąże się ze stale postępującym procesem, zmianami destrukcyjnymi umiejscowionymi w wielu odcinkach narządu ruchu, destrukcją więzadeł, mięśni, kości i chrząstek. Są to główne przyczyny wpływające na obniżenie jakości życia chorych. Dlatego też w leczeniu wymaga się kompleksowej rehabilitacji obejmującej fizykoterapię oraz kinezyterapię dostosowaną do stanu funkcjonalnego pacjenta.

Jako spastyczność określa się patologiczne napięcie mięśniowe, które pojawia się w wyniku uszkodzenia górnego neuronu ruchowego. Problem spastyczności jest powszechny. Towarzyszy wielu jednostkom chorobowym, m.in. stwardnieniu rozsianemu, stwardnieniu zanikowemu bocznemu, mózgowemu porażeniu dziecięcemu. Często pojawia się u pacjentów po przebytym udarze mózgu, urazie czaszkowo-mózgowym i rdzenia kręgowego, po zabiegach chirurgicznych w obszarze mózgowia czy też infekcjach, np. w zapaleniu mózgu [1].

Skolioza idiopatyczna (SI) to trójpłaszczyznowa, strukturalna deformacja kręgosłupa, dla której na obecnym poziomie wiedzy nie znaleziono przyczyny [1]. Leczenie SI może być zachowawcze oraz operacyjne.      

W.G. Sutherland, znany jako twórca terapii czaszkowej, podobnie jak jego nauczyciel A.T. Still propagował w leczeniu pacjentów podejście holistyczne. Negował zarówno tych, którzy zajmowali się tylko samą czaszką, jak i tych, którzy pomijali ją w terapii. Nie wiadomo, jaka część tej koncepcji jest autorstwa samego Sutherlanda, ale pewne jest, że była to kontynuacja myśli Stilla, który zostawił dalszy rozwój Sutherlandowi. Podkreślał on konieczność szerszej oceny dalszych konsekwencji urazu oraz jego wpływu na różne tkanki i układy.

Kontrola obciążeń, ruchu i funkcji jest kluczowym elementem w planowaniu procesu rehabilitacji. Udowodniono, że przeciążenia mają istotny wpływ na powstanie tendinopatii i zapoczątkowują jej kolejne etapy, jak również wpływają na osłabienie zdolności regeneracji tkanki.