Efekty działań fizjoterapeutycznych nierozerwalnie wiążą się z wpływem leków przyjmowanych przez pacjenta. Fizjoterapeuta aplikuje leki głównie podczas stosowania jonoforezy, fonoforezy lub masażu i inhalacji. Musi jednak pamiętać, że może spotykać się z pacjentem, który jest pod wpływem leków.

Sport i aktywność fizyczna stanowią nieodłączny element codziennego życia już od najdawniejszych czasów, kiedy to wysoki poziom sprawności fizycznej zapewniał człowiekowi przetrwanie. Od wieków jest on także obiektem fascynacji i podziwu. Igrzyska olimpijskie i wszelkiego rodzaju zawody sportowe za każdym razem przyciągają tysiące widzów oraz wielu sportowców z całego świata pragnących zwycięstwa. Trudno nie zauważyć, jak wiele istotnych ról społecznych odgrywają sport i wysiłek fizyczny. Współcześnie aktywny tryb życia nie jest jednak domeną tylko zawodowych sportowców, lecz również amatorów coraz częściej sięgających po aktywne formy spędzania wolnego czasu [1, 2],

Terapia CranioSacralna Upledgera (CST) wspiera i wzmacnia mechanizmy samouzdrawiania, dlatego może być stosowana u pacjentów z niemal każdym rodzajem schorzenia.

Pracownicy Oddziału Rehabilitacji Dzieci z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym Instytutu Naukowo-Badawczego Pediatrii Rosyjskiej Akademii Nauk Medycznych i firmy „Ajurweda” opracowali i od kilkudziesięciu lat stosują metodę usprawniania funkcji ruchowych, artykulacyjnych i psychicznych dla chorych z późnym rezydualnym stadium mózgowego porażenia dziecięcego, w tym dla tych z najcięższymi objawami porażenia, w wieku 4–18 lat. Rehabilitację prowadzi się z wykorzystaniem kombinezonu rehabilitacyjnego „Adeli”. W Polsce tę metodę stosuje i rozwija od 1994 r. Centrum Rehabilitacji Euromed w Chłopach. W latach 1994–2013 usprawnianiu z użyciem kombinezonu rehabilitacyjnego poddano ponad 7800 pacjentów.

Główną funkcją stawów krzyżowo-biodrowych (SIJ) jest dostarczenie stabilności i zrównoważenia obciążeń występujących między tułowiem a kończynami dolnymi. Dysfunkcja stawów krzyżowo-biodrowych (SIJD) jest w medycynie manualnej często stawianym rozpoznaniem opartym na danych z ruchowych testów palpacyjnych. Artykuł zawiera przegląd badań naukowych pod kątem oceny rzetelności i trafności informacji uzyskiwanych z wyników ruchowych testów palpacyjnych w dysfunkcji stawów krzyżowo-biodrowych. Okazuje się, że dane z ruchowych testów palpacyjnych dostarczają minimalnej ilości informacji diagnostycznych. Testy te nie mają udowodnionej wartości diagnostycznej.

Entezopatia więzadła rzepki jest kontuzją, która powstaje wskutek rozwoju stanu zapalnego spowodowanego długotrwałym przeciążeniem stawu kolanowego. Powoduje ból przedniej części kolana, tym samym utrudniając nawet chodzenie. Ważne jest więc, aby jak najszybciej rozpoznać kontuzję oraz rozpocząć proces leczenia. Brak postępowania rehabilitacyjnego może doprowadzić do stanu przewlekłego albo nawet do zerwania więzadła.

W dzisiejszej wysoko rozwiniętej cywilizacji coraz popularniejsze, a przede wszystkim coraz skuteczniejsze są różnorodne metody leczenia biologicznego. Zalicza się do nich m.in. podanie fibryny bogatopłytkowej lub komórek macierzystych, np. CD34+. Stawy ze względu na swoją budowę często narażone są na różnego rodzaju choroby. Szczególnie stawy narządu ruchu, np. staw biodrowy, są podatne na liczne przeciążenia, które w perspektywie czasu prowadzą do różnych chorób, np. zwyrodnieniowej. W tym względzie wskazana jest szczególnie kompleksowa terapia z zastosowaniem komórek macierzystych CD34+.

1. Przekrój podłużny przez strefę środkową ścięgna Achillesa – obraz prawidłowy   Kryteria rozpoznania: równoległy przebieg zarysu przedniego i tylnego ościęgna, bez pogrubień ścięgna w części środkowej, równomierna echogeniczność włókien, dokładne ich przyleganie, wysoka echogeniczność, strefa między ścięgnem i skórą o zachowanej równomiernej echogeniczności bez zbiorników płynu, kaletka głęboka pod ścięgnem Achillesa bez wysięku, tkanka tłuszczowa w trójkącie Kagera bez nieprawidłowych odbić, obrysy kostne guza piętowego gładkie i regularne.   2. Przekrój poprzeczny przez strefę środkową ścięgna Achillesa – obraz prawidłowy Kryteria rozpoznania: równoległy przebieg zarysu przedniego i tylnego ościęgna, bez pogrubień samego ościęgna,  równomierna echogeniczność włókien, dokładne ich przyleganie, wysoka echogeniczność, strefa między ścięgnem a skórą oraz pomiędzy ścięgnem a powięzią mięśni zginaczy głębokich o zachowanej równomiernej echogeniczności bez zbiorników płynu, a powięzie przylegają prawidłowo i mają gładki przebieg, obrysy kostne tylnej powierzchni kości piszczelowej gładkie i regularne.   3. Przekrój podłużny przez dystalny odcinek ścięgna Achillesa – badanie porównawcze z opcją Doppler   Kryteria rozpoznania: po stronie lewej obraz zapalenia przedniej części ścięgna Achillesa z przekrwieniem w badaniu Doppler, zatarcie włókienkowej budowy, obrzęk ścięgna, prawidłowe obrysy kostne,  po stronie prawej obraz kontrolny – widoczne włókna ścięgna w części przedniej i brak patologicznego przekrwienia ścięgna.   4. Przekrój poprzeczny przez dystalny odcinek ścięgna Achillesa z widocznym po stronie lewej zapaleniem ścięgna – badanie porównawcze   Kryteria rozpoznania: po stronie lewej znaczne pogrubienie ścięgna z obniżeniem echogeniczności, mikroszczeliny od strony przednio-przyśrodkowej, ale zachowana jest ciągłość włókien, pole pod ścięgnem o podwyższonej echogeniczności jest artefaktem wynikającym z rozrzedzenia struktury ścięgna i wzmocnienia wiązki ultradźwiękowej tak jak po przejściu przez pole płynowe, stąd rozjaśnienie tkanki tłuszczowej w trójkącie Kagera.   5. Przekrój poprzeczny i podłużny przez środkowy odcinek ścięgna Achillesa – obraz przewlekłego zapalenia ścięgna z jego mikrouszkodzeniami   Kryteria rozpoznania: znaczne pogrubienie ścięgna w części środkowej z obniżeniem echogeniczności, mikroszczeliny od strony przednio-bocznej, ale zachowana jest ciągłość włókien, zatarcie obrysu ościęgna po stronie tylnej i przedniej ścięgna,  brak równoległego przebiegu włókien i granicy ościęgna.   6. Przekrój podłużny przez dystalny odcinek ścięgna Achillesa – obraz przewlekłego zapalenia ścięgna  w rejonie przyczepu – entezopatia Kryteria rozpoznania: znaczne pogrubienie ścięgna w części dystalnej z obniżeniem echogeniczności, obrzęk fałdu maziowego w kaletce głębokiej ścięgna Achillesa,  brak przekrwienia w badaniu Doppler w obrębie ścięgna i kaletki, ostroga piętowa po stronie grzbietowej guza piętowego, linijne mikrozwapnienia wzdłuż ścięgna pod ostrogą piętową.   7. Przekrój poprzeczny i podłużny przez dystalny odcinek ścięgna Achillesa – obraz przewlekłego zapalenia ścięgna z jego mikrouszkodzeniami     Kryteria rozpoznania: znaczne pogrubienie ścięgna w części środkowej z obniżeniem echogeniczności w okolicy przyczepu dystalnego, mikroszczeliny od strony przednio-bocznej, ale zachowana jest ciągłość włókien, zatarcie obrysu ościęgna po stronie tylnej i przedniej ścięgna,  brak równoległego przebiegu włókien i granic ościęgna.   8. Przekrój podłużny przez dystalny odcinek ścięgna Achillesa – awulsyjne uszkodzenie przyczepu Kryteria rozpoznania: fragment kostny oderwany od guza piętowego  w rejonie zmiany wytwórczej, cień akustyczny przysłania dystalny, oderwany odcinek ścięgna Achillesa, przednia część ścięgna objęta obrzękiem zapalnym pod postacią bezechowej strefy.

Artykuł ten poświęcony jest aktywności fizycznej osób z zaburzeniami psychicznymi. Zawiera on wiele cennych informacji oraz propozycji ćwiczeń dla fizjoterapeutów, którzy pracują z osobami dotkniętymi chorobami psychicznymi. Przedstawione propozycje aktywności fizycznej, metod terapii i rehabilitacji są niezbędnym elementem w usprawnianiu takich osób. Pozytywnie wpływają na dobre samopoczucie i funkcjonowanie pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, którzy korzystają z bogatej propozycji zabiegów fizjoterapeutycznych.

Obecnie istnieje istotna potrzeba rehabilitacji leczniczej ukierunkowanej na pacjentów po przebytej chorobie COVID-19, w szczególności u osób ze zmniejszeniem wydolności fizycznej i oddechowej. Dzięki nowym regulacjom prawnym w systemie ubezpieczenia zdrowotnego została zorganizowana i sfinansowana taka rehabilitacja – najpierw stacjonarna, następnie ambulatoryjna i domowa. Rehabilitację stacjonarną mogą już prowadzić podmioty lecznicze spełniające określone przez Narodowy Fundusz Zdrowia wymogi i mające umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z NFZ. Ponadto od kilku miesięcy realizowany jest program pilotażowy w przedmiotowym zakresie w jednym z polskich szpitali.

Zespoły bólowe w zakresie narządu ruchu są coraz częściej obserwowane w społeczeństwie, nie tylko w grupie pacjentów starszych, ale również u młodzieży i młodych dorosłych. Poza typowymi dolegliwościami, jakimi są ból oraz ograniczenie ruchomości w zakresie objętego patologią narządu, pojawiają się inne symptomy chorobowe, które utrudniają codzienne funkcjonowanie, są trudniejsze do kontrolowania oraz leczenia. Należą do nich m.in. nudności, zawroty głowy, zaburzenia: widzenia, słuchu oraz równowagi. Objawy te mogą występować w przebiegu zespołu szyjno-głowowego, tzw. szyi smartfonowej.

Zakłada się, że rozpoznanie skoliozy idiopatycznej (SI) powinno mieć miejsce podczas badań rozwoju fizycznego i postawy ciała dzieci w trakcie bilansów zdrowia. Brak wystandaryzowanych zasad prowadzenia badań mających na celu wczesne wykrycie SI powoduje stosowanie w ich trakcie nieswoistych dla SI narzędzi i technik diagnostycznych. Wychodząc naprzeciw potrzebom standaryzacji badania mającego na celu wczesne wykrywanie SI, Komitet Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk powołał Zespół Zadaniowy ds. diagnostyki oraz leczenia zachowawczego skoliozy idiopatycznej i powierzył mu zadanie opracowania rekomendacji w zakresie standardów prowadzenia badań przesiewowych.