Przewlekła niewydolność żylna (PNŻ, chronic venous insufficiency – CVI) to schorzenie społeczne dotyczące ok. 47% kobiet i 37% mężczyzn zgłaszających się do lekarzy w Polsce. Z uwagi na siedzący tryb pracy oraz starzenie się populacji Polaków liczba osób z zaawansowanym stadium PNŻ wymagających operacji stale rośnie. Obecne metody leczenia inwazyjnego są postępowaniem podstawowym u chorych z istotną niewydolnością żylną. Niestety, nawroty żylaków nie należą do rzadkości, co skutkuje narażaniem pacjenta na kilka zabiegów operacyjnych, z których każdy niesie ze sobą możliwość komplikacji. Niezwykle ważnym uzupełnieniem leczenia inwazyjnego jest wczesna rehabilitacja, kompresjoterapia i inne metody zachowawcze.  

Jednym z wielu powikłań występujących podczas hospitalizacji są rany odleżynowe [1]. Pomimo ciągłego postępu medycyny przewlekłe rany, jakimi są odleżyny, stanowią poważny problem kliniczny. Są przyczyną długotrwałej hospitalizacji i wyłączenia z aktywności społecznej chorego. Cierpienie z nimi związane ma zarówno charakter fizyczny, jak i psychospołeczny, powoduje i nasila poczucie uzależnienia i niskiej samooceny [2]. 

Paluch koślawy (hallux valgus) to deformacja w obrębie pierwszego promienia stopy polegająca na wysunięciu głowy I kości śródstopia w kierunku przyśrodkowym z charakterystycznym wybrzuszeniem tej okolicy. Deformacja ta wpływa negatywnie na jakość życia, powodując dolegliwości bólowe i niejednokrotnie zaburzając mechanikę chodu. Jest defektem nie tylko medycznym, ale również kosmetycznym. Dolegliwość ta występuje bardzo często, dotyczy w większej mierze kobiet. Stwierdzana jest najczęściej w wieku ok. 40 lat, chociaż może pojawiać się również u młodzieży i dzieci [1, 9].

Założenia integracji sensorycznej (sensory integration – SI) skierowane są głównie na wyrównywanie zaburzeń funkcjonowania poszczególnych układów i systemów rozwijającego się dziecka. Integracja sensoryczna powinna być prowadzona po wcześniejszych kompleksowych konsultacjach medycznych, fizjoterapeutycznych i pedagogiczno-psychologicznych. Celem artykułu jest ocena skuteczności oddziaływania koncepcji SI na poprawę zdolności ruchowych, koordynacyjnych i funkcjonowania układów proprioceptywnego, przedsionkowanego, dotykowego i słuchowego siedmioletniego chłopca z deficytem psychoruchowym. 

Doświadczenie zawodowe fizjoterapeuty jest kształtowane przez dwa główne nurty. Nurt, który można nazwać informacyjnym, to studia i podręczniki akademickie fizjoterapii, następnie szkolenia podyplomowe i prasa fachowa. Stanowi niezbędną bazę wiedzy, dzięki której można rozpocząć karierę zawodową i stopniowo specjalizować się w wybranej dziedzinie zgodnie z predyspozycjami. Nie mniej ważny jest jednak nurt drugi, który można nazwać intuicyjnym, a który w dużej mierze kształtowany jest przez zwrotną informację od podopiecznych. I tu zaczynają się problemy. 

W ujęciu osteopatycznym stawy skroniowo-żuchwowe (articulatio temporomandibularis) – podobnie jak każda inna część ciała – rozpatrywane są w odniesieniu do całego organizmu. Z tego powodu w przypadku zaburzeń stawów skroniowo-żuchwowych (SSŻ) na początku badania przeprowadza się ogólne testy służące rozpoznaniu obszarów zaangażowanych w zespół dysfunkcji SSŻ. 

W dzisiejszych czasach fizjoterapeuci oprócz tradycyjnych obszarów fizjoterapii, fizykoterapii i ortopedii stosują też wiele różnych metod związanych z pracą na tkankach miękkich i szeroko rozumianych technik osteopatycznych. Niezależnie od tego, jak silne są podstawy teoretyczne danych metod, zarówno dla pacjenta, jak i dla terapeuty najważniejsza jest efektywność. W artykule przedstawiono metodę Fascial Distortion Model (FDM), która charakteryzuje się niesamowitą skutecznością w niektórych popularnych w każdym gabinecie przypadkach klinicznych.

Zespół Treachera Collinsa (dyzostoza żuchwowo-twarzowa) to choroba o podłożu genetycznym charakteryzująca się licznymi wadami twarzoczaszki, które są obecne już od chwili narodzin. U dzieci dotkniętych tym zespołem żuchwa jest niedorozwinięta, broda mała i cofnięta, a profil twarzy ma kształt trójkątny, wypukły, z wystającym nosem. Kość szczękowa jest hipoplastyczna, podobnie jak kości policzkowe, przez co twarzoczaszka sprawia wrażenie płaskorzeźby. Twarz dziecka jest smutna, częste są malformacje ucha zewnętrznego i środkowego oraz wrodzone zwężenie lub zarośnięcie przewodów słuchowych zewnętrznych, przez co dochodzi do niedosłuchu, zwykle obustronnego o różnym nasileniu. 

Niniejszy artykuł omawia problematykę wymagań prawnych do rozpoczęcia działalności leczniczej na przykładzie poradni rehabilitacyjnej. Wskazuje na wymagania prawne, jakie muszą zostać obligatoryjnie spełnione przed rozpoczęciem działalności przez poradnię rehabilitacyjną. Ponadto porusza zagadnienia dotyczące obowiązków kierownika poradni rehabilitacyjnej, wymagania, jakie powinien spełniać regulamin organizacyjny podmiotu leczniczego oraz obowiązki w zakresie zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej – obowiązkowo podpisanej nie później niż w dniu poprzedzającym dzień rozpoczęcia działalności leczniczej.

Pachwina to obszar częstego występowania dolegliwości bólowych w przypadku zespołów bólowych kręgosłupa lędźwiowego. Nierzadko jednak ból odczuwany w okolicach pachwiny jest jedynym objawem, na który skarży się pacjent. W każdym przypadku problem ten wymaga indywidualnego rozpatrzenia jego przyczyn. Fakt szczególnego umiejscowienia anatomicznego i funkcjonalnego pachwiny, leżącej niejako na styku kończyny dolnej, miednicy i tułowia, sprawia, że wnikliwej ocenie czynnościowej podlega tu znaczna liczba struktur narządu ruchu. 

Palpacja, czyli badanie za pomocą dotyku, jest istotnym elementem podstawowego badania fizykalnego. Pozwala ocenić rozmiar, kształt, konsystencję, położenie i ruchomość poszczególnych struktur anatomicznych. Dotyczy ona układów mięśniowo-szkieletowego, nerwowego, naczyniowego, narządów wewnętrznych brzucha i klatki piersiowej. Dobrze przeprowadzona palpacja ułatwia odnalezienie przyczyny bólu i rozpoznanie ewentualnych zmian patologicznych. 

Urazy są jednym z najczęstszych efektów uprawiania sportu – niezależnie od poziomu i stopnia zaawansowania osoby aktywnej fizycznie. W wielu wypadkach skutkują przerwą w treningu oraz zawodach, a w konsekwencji obniżeniem poziomu sprawności fizycznej oraz wytrenowania. Należy jednak zaznaczyć, że uraz, oprócz stresu i frustracji wywołanej przez przymusową przerwę treningową, może być okazją do odświeżenia i poprawy wytrzymałości ogólnej zawodnika. Dodatkowo może wpłynąć na poprawę najsłabszych parametrów zawodnika, wcześniej zaniedbanych z powodu licznych startów, a także treningu specyficznego dla danej dyscypliny sportowej.